سیستم استاندارد طلا با چه هدفی ؟
ایجاد یک سیستم پولی با استاندارد طلا در سال 1875 یکی از مهمترین رویدادهای بازار ارز است.
تا قبل از طراحی سیستم استاندارد طلا، کشورها معمولا از طلا و نقره به عنوان پرداخت بین المللی استفاده می‌کردند. یکی از مشکلات اصلی استفاده از طلا و نقره برای پرداخت بین المللی آن بود که ارزش این فلزات به شدت تحت تاثیر عرضه و تقاضای جهانی قرار داشت. برای مثال کشف یک معدن طلای جدید با توجه به افزایش قابل توجه عرضه طلا، قیمت طلا را پایین می‌آورد.
استاندارد طلا
استاندارد طلا یک سیستم پولی است که در آن ارز یا کاغذ کشور دارای ارزشی است که مستقیما به طلا مرتبط است. با استاندارد طلا کشورها با تبدیل پول کاغذی به مقداری طلا موافقت کردند، کشورهایی که از استاندارد طلا استفاده می‌کنند یک قیمت ثابت برای خرید و فروش طلا تعیین می‌کنند.
این قیمت ثابت برای تعیین ارزش ارز استفاده می‌شود برای مثال اگر آمریکا قیمت هر اونس طلا را برابر 500$ تعیین کند ، قیمت هر دلار آمریکا برابر است با 1/500 اونس طلا.
یکی از اهداف سیستم استاندارد طلا جلوگیری کردن از کنترل شدن فرآیند صدور و انتشار اسکناس به دست افراد نادان (فرصت طلب) بود.
با توجه به مقدار فیزیکی طلا که به عنوان محدودیتی برای این موضوع وجود داشت جامعه می‌توانست یک راه کار ساده را برای جلوگیری از ایجاد تورم زیان آور پیش گیرد. هدف از سیاست پولی نه فقط جلوگیری از تورم بلکه کاهش قیمت و کمک به ترویج یک محیط پولی پایدار است که در آن می‌توان به اشتغال کامل دست یافت.
تاریخچه مختصری از استاندارد طلا در کشور آمریکا به اندازه کافی نشان داده است که وقتی چنین قاعده‌ی ساده‌ای اتخاذ می‌شود می‌توان از تورم جلوگیری کرد اما پیروزی شدید از این قاعده می‌تواند موجب بی ثباتی های اقتصادی و یا نا آرامی های سیاسی گردد.
ایده اصلی نهفته در استاندارد طلا این بود که دولت ها تبدیل ارز را به مقدار خاصی از طلا تضمین کنند و بالعکس ، به عبارت دیگر یک ارز توسط طلا حمایت می‌شد.
بدیهی است که دولت ها نیاز به ذخایر طلای قابل توجهی برای پاسخگویی به تقاضای موجود برای مبادلات ارز خواهند داشت.
در اواخر قرن نوزدهم تمام اقتصادهای بزرگ دنیا مقدار معادل ارز را به یک اونس طلا تقلیل دادند ، با گذشت زمان تفاوت قیمت یک اونس طلا بین دو ارز مختلف تبدیل به نرخ ارز برای این دو شد.
این عمل نشان دهنده اولین ابزار رسمی مبادله ی ارز در تاریخ بود ، استاندارد طلا در نهایت با آغاز جنگ جهانی اول شکست خورد.
با توجه به تنش سیاسی که با آلمان شکل گرفت قدرت های بزرگ اروپا احساس کردند باید پروژه های بزرگ نظامی خود را تکمیل کنند به طوری که شروع به چاپ پول بیشتر برای پرداختن به این پروژه ها کردند.
بار مالی پروژه های عظیم به قدری زیاد بود که در آن زمان طلا به اندازه کافی برای مبادله‌ی تمام پول های اضافی که دولت ها چاپ می‌کردند وجود نداشت گرچه استاندارد طلا طی سال های بین دو جنگ جهانی بازنگری کوچکی داشت ، اما اغلب کشورها با شروع جنگ جهانی دوم استفاده از آن را کاهش دادند.
بریتانیا استفاده از استاندارد طلا را در سال 1931 متوقف کرد و ایالات متحده تا سال 1933 آن را اعمال و در سال 1971 سیستم را کاملا کنار گذاشت.
با این وجود طلا هرگز متوقف نشد بلکه هنوز هم ، شکل نهایی ارزش یک پول است و بطور کلی پناهگاهی امن برای کسانی که دنبال ثبات هستند محسوب می‌شود.
سیستم برتون وودز (BRETTON WOOD’S SYSTEM )
قبل از جنگ جهانی دوم کشورهای متحد احساس کردند که برای پر کردن خلاء به وجود آمده که بعد از کنار گذاشتن سیستم استاندارد طلا شکل گرفت ، به یک سیستم پولی نیاز دارند .
در ژوییه ی 1944 بیش از 700 نماینده از متحدان برتون وودز ملاقات کردند و راجب آن قسمت از سیستم مدیریت پول بین الملل که برتون وودز نامیده می‌شود به بحث و گفتگو پرداختند.
به شکل مختصر می‌توان گفت که برتون منجر به شکل گیری موارد زیر شد :
- روش نرخ ارز ثابت
- دلار آمریکا جایگزین طلا برای تبدیل شدن به یک ارز ذخیره اصلی شد
- ایجاد 3 سازمان بین المللی برای نظارت به فعالیت های اقتصادی از جمله صندوق بین المللی پول ، بانک بین المللی بازسازی و توسعه و موافقت نامه معاهده ها و تجارت
ویژگی اصلی برتون وودز این بود که دلار آمریکا را به عنوان استاندارد اصلی مبادله یک ارز با ارزهای جهان ، جایگزین طلا کرد.
علاوه بر این دلار آمریکا در جهان تنها ارزی بود که توسط طلا حمایت می‌شد و دلیل اصلی اینکه برتون وودز در نهایت شکست خورد همین بود.
در طول حدود 25 سال یا کمی بیش از آن سیستم به چندین مشکل رسید . در اوایل دهه 1970 میلادی ذخایر طلای ایالات متحده بسیار پایین بود و وزارت خزانه داری ایالات متحده به اندازه کافی طلا برای پوشش دادن تمام دلارهای آمریکا که در اختیار بانک های مرکزی در جهان بود ، نداشت.
در نهایت در 15 اوت 1971 میلادی رییس جمهور – ریچارد نیکسون – پنجره طلایی را بست و اساسا از مبادله‌ی دلار آمریکا با طلا امتناع کرد ، این رویداد پایان برتون وودز را رقم زد .
بعد از همه این اتفاقات استاندارد طلا بطور کامل با پول فیات جایگزین شد. (اصطلاح فیات برای توصیف پولی است که به دلیل دستور دولت مورد استفاده قرار می‌گیرد و این واحد پول باید به عنوان وسیله‌ی پرداخت پذیرفته شده باشد.)
پول فیات پولی است که دولت به عنوان یک پول قانونی اعلام کرده است اما به وسیله‌ی یک کالای فیزیکی پشتیبانی نمی‌شود ، ارزش پول فیات از رابطه‌ی بین عرضه و تقاضا به جای مقدار موادی که پول از آن ساخته شده ، گرفته شده است.
براساس سوابق تاریخی بیشتر ارزهای مبتنی به کالای فیزیکی چون طلا و نقره بوده‌اند اما پول فیات صرفا بر اساس امنیت و اعتبار اقتصادی است.
برای مثال دلار آمریکا فیات است و برای نیجریه این پول ((نایرا – Nira)) نام دارد ، با وجود اینکه برتون وودز دوامی نداشت اما میراث مهمی برجای گذاشت که امروزه تاثیر معنا داری بر اقتصادها دارد.
این میراث امروزه به شکل 3 نهاد بین المللی که در دهه‌ی 1940 ایجاد شدند ، وجود دارد :
صندوق بین المللی پول (IMF)
بانک بین المللی بازسازی و توسعه (IBRD) – که اکنون بخشی از بانک جهانی است.
توافقنامه عمومی تعرفه‌های تجارت که به تشکیل سازمان تجارت جهانی (WTO) منجر شد.
توافقنامه‌ی جامایکا
بعد از آنکه سیستم برتون وودز شکست خورد ، جهان در نهایت استفاده از نرخ ارز شناور را در توافق نامه‌ی – 1976 جامایکا – به تصویب رساند که معمولا از آن با نام توافق نامه‌ی جامایکا یاد می‌شود.
این یعنی اینکه استفاده از سیستم طلا برای همیشه ترک شد ، با این حال نمی‌توان گفت که دولت ها سیستم مبادله‌ی ارزی کاملا آزاد و شناور را تصویب کرده‌اند.
امروزه اغلب دولت ها یکی از 3 سیستم ارزی را که در ادامه آمده است ، استفاده می‌کنند.
- دلار سازی
- نرخ ارز ثابت
- نرخ ارز شناور مدیریت شده
دلار سازی یا دلاریزیشن (Dollarization)
دلار سازی زمانی اتفاق می‌افتد که یک کشور اعلام کند که با عدم انتشار پول خود مشکلی ندارد و از یک ارز خارجی به عنوان پول ملی استفاده کند.
گرچه سیستم دلار سازی معمولا به کشور اجازه می‌دهد که به عنوان جایگاه پایدار سرمایه گذاری تلقی شود ، اما قسمت پنهان ماجرا این است که بانک مرکزی کشور دیگر نمی‌تواند پول چاپ کند و یا سیاست پولی خود را کنترل کند.
نمونه های دلار سازی را می‌توان در مکان هایی مانند ال سالوادور ، پاناما ، زیمبابوه ، جزایر ویرجین بریتانیا ، جزایر تورکس و کایکوس مشاهده کرد.
توضیح مختصری درباره اصطلاح دلار سازی
از زمان رها کردن استاندارد طلا در آغاز جنگ جهانی اول و کنفرانس Bretton Woods پس از جنگ جهانی دوم ، برخی از کشورها نا‌امیدانه به دنبال راه‌هایی برای ترویج ثبات اقتصاد جهانی و از این رو رونق خود هستند . برای اکثر این کشورها ، روش بهینه برای بدست آوردن ثبات ارزی ، تبدیل ارز محلی به یک ارز برتر و قابل تبدیل است . با این حال ، گزینه دیگر رها کردن پول محلی به نفع استفاده انحصاری از دلار آمریکا ( با یک واحد پول بین المللی مهم دیگر مانند یورو ) است. این به عنوان دلار سازی کامل شناخته می‌شود.
به عنوان یک جایگزین برای حفظ یک واحد پول شناور و یا ثابت ، یک کشور ممکن است تصمیم بگیرد که دلار سازی را کامل اجرا کند . دلیل اصلی که یک کشور این کار را انجام خواهد داد این است که خطرات اقتصادی کشور را کاهش دهد و در نتیجه یک جو اقتصادی پایدار و امن ایجاد کند . کشورهایی که به دنبال جایگزینی کامل دلار هستند ، کشورهای در حال توسعه و یا اقتصادهای در حال توسعه هستند و به ویژه آنهایی که تورم بالایی دارند ، تمایل بیشتری نشان می‌دهند.
معایب دلار سازی یا دلاریزیشن
برخی اشکالات اساسی در پذیرش ارز خارجی وجود دارد . زمانی که یک کشور نمی‌تواند پول خود را چاپ کند ، توانایی آن برای تاثیر مستقیم بر اقتصاد آن از جمله حق اداره سیاست پولی و هر نوع سیاست گذاری مربوط به نرخ ارز را از دست می‌دهد. . در اقتصاد کاملا دلار سازی شده ، بانک مرکزی نیز نقش خود را به عنوان آخرین محل وام دهنده برای سیستم بانکی خود از دست می‌دهد . در حالی که ممکن است هنوز قادر به تامین بودجه اضطراری کوتاه مدت از ذخایر نگه داشته شده برای بانک‌ها در زمان آشفتگی باشد.
یکی دیگر از مضرات برای یک کشور که کاملا دلاریزیشن می‌شود این است که اوراق بهادار آن باید به دلار برگردانده شود و اگر کشور مقدار کافی ذخیره ارزی نداشته باشد یا باید با اداره کردن کسری حساب جاری از این پول وام بگیرد و یا ابزاری برای جمع کردن مازاد حساب جاری پیدا کند.
نرخ ارز ثابت (Pegged rate)
ثابت کردن (نرخ ارز) زمانی است که یک کشور نرخ مبادله‌ی خود را با ارز خارجی ثابت کند بطوری که کشور تا حدی ثبات بیشتر نسبت به نرخ شناور معمولی خواهد داشت. به شکل خاص ، ثابت کردن نرخ ارز اجازه می‌دهد که یک واحد پول کشور با نرخ ثابتی جا به جا شود و واحد پول زمانی نوسان می‌کند که نرخ ثابت شده‌ی کشورها تغییر کند.
برای مثال چین بین سال های 1997 تا 21 جولای 2005 میلادی یوان خود را در نرخ { 8.28 یوان مقابل 1$ } دلار آمریکا ثابت کرد.
زیان ثابت سازی نرخ ارز این است که ارزش واحدهای پول در اختیار کیفیت اوضاع اقتصادی نرخ های ثابت است ، به عنوان مثال اگر دلار آمریکا اساسا در مقابل تمام ارزهای دیگر ارزشمند شود قاعدتا یوان چین هم از این موضوع بهره می‌برد و با افزایش ارزش همراه خواهد شد که ممکن است این همان چیزی نباشد که بانک مرکزی چین می‌خواهد چراکه چین به شدت بر صادرات کم هزینه تکیه دارد .
( افزایش ارزش پول داخلی یک کشور با صادرات آن رابطه عکس دارد و در صورت افزایش ارزش پول ملی صادرات کشور کاهش خواهد یافت چرا که هزینه واردات برای کشور مقابل بالا رفته و باعث می‌شود که واردات خود را کاهش دهد.)
نرخ ارز شناور مدیریت شده
این نوع سیستم از زمانی خلق شد که نرخ مبادله‌ی ارزها اجازه یافت به شکل آزادانه و براساس جریان عرضه و تقاضا نوسان کند ؛ با این حال ممکن است که دولت ها یا بانک های مرکزی برای تثبیت نوسانات شدید نرخ های ارز مداخله کنند. برای مثال اگر ارزش پول یک کشور به شدت کاهش یابد ممکن است دولت نرخ بهره کوتاه مدت را افزایش دهد.
افزایش نرخ بهره باید منجر به مقداری افزایش ارزش پول شود ، اما بدانید که این فقط یک مثال خیلی ساده است و بانک های مرکزی معمولا می‌توانند چندین ابزار را برای مدیریت ارز به کار بگیرند از قبیل سیاست های مالی انقباضی (با هدف افزایش ارزش) و یا سیاست های مالی انبساطی (با هدف کاهش ارزش ارز).
برخلاف بازار سهام – جایی که سرمایه گذاران اغلب تنها با سرمایه گذاران سازمانی (مانند شرکت های تعاونی) یا سرمایه گذاران شخصی تجارت می‌کنند – در بازار فارکس قسمت های زیادی هستند که تجارت ارزها را به دلایلی کاملا متفاوت نسبت به آنچه که باعث تجارت در بازار سهام شده ، انجام می‌دهند.
بنابراین شناسایی و درک کارکردها و نیز انگیزه بازیگران اصلی در بازار فارکس (FOREX) بسیار مهم است.
دولت و بانک مرکزی
احتمالا تواناترین شرکت کنندگان در بازار فارکس بانک های مرکزی و دولت های فدرال هستند.
در بیشتر کشورها بانک مرکزی یک بخش دولتی است و سیاست های خود را هماهنگ با دولت اجرا می‌کند ، با این حال برخی دولت ها معتقدند که بانک مرکزی هرچه مستقل تر باشد تاثیر بیشتری بر متعادل سازی اهداف کنترل تورم و پایین نگه داشتن نرخ بهره خواهد داشت که معمولا رشد اقتصادی را افزایش می‌دهد.
صرف نظر از میزان استقلال یک بانک مرکزی ، نمایندگان دولت معمولا جلسات منظمی با نمایندگان بانک مرکزی پیرامون مباحث مربوط به سیاست های پولی تشکیل می‌دهند ؛ بنابراین بانک های مرکزی و دولت ها ، معمولا در مسیری مشابه هستند که به سیاست پولی منتهی می‌شود.
بانک مرکزی غالبا موظف به – حفظ حجم ذخایر ( ارز ) خارجی و تنظیم سیاست های پولی – به منظور دستیابی به اهداف خاص اقتصادی می‌باشند.
به عنوان مثال در کشور عمان فروش اوراق قرضه به تازگی برای اولین بار در دو دهه‌ی اخیر به منظور جبران کسری بودجه آغاز شده و نیز برای دفاع از ارز کشور آن را با دلار آمریکا تثبیت کرد. سقوط نفت و افزایش هزینه های دولت عمان در سال های اخیر منجر به افزایش گمانه زنی ها راجب آینده ارز ثابت این کشور شده است. قطعا این موضوع چیزی است که معامله‌گران ( Trader’s ) بازار فارکس به چشم یک داستان پولی در سطح کلان به آن توجه می‌کنند.
بانک ها و دیگر موسسات مالی
همراه با بانک های مرکزی و دولت ها ، برخی از بزرگترین شرکت کنندگان در معاملات بازار فارکس ، بانک های خصوصی و موسسات مالی هستند و در نهایت شرکت کنندگان خرد یعنی بیشتر افرادی که به ارز خارجی برای معاملات در مقیاس کوچک نیاز دارند مانند پول سفر و یا مبادله با بانک های محلی .
با این حال معاملات فردی در مقایسه با دلاری که بین بانک ها مبادله می‌شود – که بازار بین بانکی معروفی است – چیزی به شمار نمی‌آید .
بانک ها مبادلات ارزی که با هم دارند را در یک سیستم کارگزاری (دلالی) الکترونیکی که بر اساس اعتبارات می‌باشد ، انجام می‌دهند و تنها بانک هایی که با یکدیگر روابط اعتباری دارند می‌توانند در معاملات شرکت کنند .
بانک های بزرگتر تمایل دارند روابط (اعتباری) بیشتری داشته باشند چراکه به آنها اجازه می‌دهد قیمت های بهتری برای ارزهای خارجی دریافت کنند و اینکه هرچه بانک کوچکتر باشد ، روابط اعتباری آن کمتر بوده و قدرت تاثیر گذاری کمتری در ( افزایش یا کاهش قیمت ) دارد.
به طور کلی بانک ها به عنوان فروشندگان عمل می‌کنند به این معنا که آنها مایل به خرید یا فروش یک واحد پول در قیمت عرضه یا تقاضا هستند .
یکی از راه‌هایی که بانک‌ها از طریق آن در فارکس پول بدست می‌آورند – مبادله‌ی ارز با قیمتی بالاتر از آنچه برای آن پرداخت کرده‌اند – می‌باشد.
از آنجا که فارکس یک بازار جهانی است ، معمولا نرخ‌های مبادله بانک‌های مختلف را با کمی تفاوت برای یک واحد پولی یکسان می‌بینیم.
پوشش دهندگان ((ریسک)) – Hedger’s
برخی از بزرگترین مشتریان این بانک ها شرکت های بین المللی هستند . خواه یک کسب و کار چیزی را به یک مشتری بین المللی بفروشد و یا از یک تامین کننده بین المللی چیزی بخرد ، به ناچار نیازمند این است که با نوسانات نرخ های ارز همراه شود. ( یعنی قیمت های خود را مطابق با نوسانات نرخ های ارز تغییر دهد ) اگر چیزی وجود داشته باشد که مدیریت ( و سهام داران ) از آن نفرت داشته باشند ، آن چیز _ شک و تردید – است . درگیر شدن با خطر مبادله ی یک ارز خارجی مشکلی بزرگ برای بسیاری از شرکت های چند ملیتی است.
به عنوان مثال فرض کنید که یک شرکت آلمانی مقداری تجهیزات را به تولید کننده ژاپنی سفارش می‌دهد که هزینه آن باید به پول ملی ژاپن ( ین ) و از الان طی یک سال پرداخت شود. از آنجا که نرخ ارز می‌تواند در یک سال به هر سمتی نوسان کند ، شرکت آلمانی هیچ راهی برای دانستن اینکه تا زمان تحویل گرفتن تجهیزات باید پول بیشتر یا کمتری پرداخت کند ، ندارد. ( یعنی اینکه ممکن است نرخ مبادله یورو به ین کاهش یابد و شرکت آلمانی باید یورو بیشتری مقابل هر ین پرداخت کند و یا بالعکس)
یکی از گزینه‌هایی که می‌تواند خطر تردید و عدم تردید و اطمینان مبادله ارز خارجی را برای یک کسب و کار کاهش دهد ، این است که وارد بازار محلی شده و سریعا مبادله ارزی را که برای داد و ستد به آن نیاز دارد انجام دهد . متاسفانه ، ممکن است کسب و کارها پول نقد کافی برای انجام چنین تراکنش هایی در بازار محلی داشته باشند و یا تمایلی نداشته باشند حجم زیادی از ارز خارجی را برای دوره های طولانی نگهداری کنند. بنابراین ، کسب و کارها اغلب استراتژی های پوشش ریسک را به منظور در نظر گرفتن نرخ خاصی از ارز برای آینده و قطعا حذف تمام ریسک مربوط به مبادلات ارزی برای تراکنش ها ( داد و ستدهای خود ) به کار می‌گیرند.
برای مثال اگر یک شرکت اروپایی می‌خواهد فولاد را از ایالات متحده وارد کند ، باید بهای این فولاد را در مبنای دلار آمریکا پرداخت کند. (یعنی باید پول خود را به دلار تبدیل کرده و به آمریکا دلار پرداخت کند.) اگر قیمت یورو در برابر دلار قبل از پرداخت بدهی کاهش یابد ، پرداخت نهایی شرکت اروپایی باید بیشتر از آنچه که در قرار مشخص شده باشد . به این ترتیب ، شرکت اروپایی می‌تواند برای از بین بردن خطر مبادله مستقیم در مبنای دلار آمریکا در نرخ ارز جاری وارد یک قرارداد شود ، این قرارداد می‌تواند در آینده تنظیم شود و یا قرارداد آتی باشد.
سفته بازان ( Speculator’s )
طبقه‌ی دیگری از شرکت کنندگان در فارکس ، سفته بازان هستند . آنها بجای پوشش ریسک در برابر تغییرات در نرخ ارز و یا مبادله ارز برای تامین مالی معاملات بین المللی ، آنها تلاش می‌کنند با استفاده از نوسانات نرخ ارز مبادلاتی پول بدست بیاورند.
جورج سوروس (George Soros) یکی از معروف ترین سفته بازان ارزی است – مدیر صندوق سرمایه‌گذاران میلیاردر – که به دلیل احتکار پوند برتانیا معروف است ، حرکتی که کمتر از یک ماه 1.1$ میلیارد دلار در آمد داشت و دولت انگلیس را به ستوه آورد.
از سوی دیگر نیک لسون (Nick Leeson) یک معامله‌گر با بانک بارینگز (Barings Bank) ، موقعیت های سود آوری را در قراردادهای آتی به ارزش 1.4 میلیارد دلار به دست آورد که منجر به فروپاشی کل بانکی شد که او برای آن کار می‌کرد.
بزرگترین و بحث آفرین ترین سفته بازان بازار فارکس صندوق های سرمایه گذاری هستند که اساسا صندوق های غیرقانونی هستند که از استراتژی های غیرمتعارف و اغلب استراتژی‌های شدیدا خطر آفرین سرمایه گذاری استفاده می‌کنند تا بازده بسیار زیادی داشته باشند.
به آنها به عنوان صندوق های سرمایه گذاری مشترک و فاقد قوانین یکسان فکر کنید ، با توجه به اینکه آنها می‌توانند چنین موقعیت های بزرگی را اشغال کنند پس قادر خواهند بود که تاثیر چشمگیری بر پول کشورها و اقتصاد آنها داشته باشند.
برخی از منتقدان در اواخر دهه 1990 بوجه مالی مربوط به بحران ارز آسیایی را مورد انتقاد قرار دادند ، در حالی که بعضی دیگر به ناتوانی بانکداران ( مسوولین ) بانک های مرکزی آسیای میانه اشاره کردند.
به هر حال باید گفت که سفته بازان می‌توانند تاثیر بزرگی بر بازار فارکس داشته باشند.
ویژگی های بازار فارکس
- فارکس بزرگترین بازار مالی است که تاریخ به خود دیده است .
- حجم مبادلاتی یک روز در فارکس معادل 5.1 تریلیون دلار می‌باشد که بسیار فراتر از بزرگترین بازار بورس جهان NYSE یعنی بورس نیویورک است.
- بازیگران اصلی بازار فارکس به ترتیب : سوپر بانک های جهانی ، شرکت های بزرگ تجاری ، بانک های مرکزی و دولت ها و سفته بازان ( سفته بازان کلان مانند موسسات و صندوق ها – سفته بازان خرد مانند معامله گران شخصی ) می‌باشند.
- بازار فارکس یک بازار 24 ساعته است که 5 روز در هفته فعالیت دارد و روزهای شنبه و یکشنبه تعطیل است.
- بازار فارکس هیچگونه مکان فیزیکی نداشته و همانطور که در متن اشاره شد ، یک سیستم مبادلاتی الکترونیکی و اینترنتی می‌باشد.
- در بازار فارکس، ارز کشورهای مختلف و فلزات گرانبها مانند طلا معامله می‌شود .
- تحرکات نرخ های ارز در بازار فارکس بر پایه‌ی عرضه و تقاضای هر ارز نهاده شده است که رشد یا کاهش ارزش هر ارز بستگی به شرایط و اخبار اقتصادی ، سیاسی ، امنیتی و … دارد.
- در بازار فارکس دو گروه معامله‌گر وجود دارند که به گاوها و خرس‌ها معروف هستند ، این نام گذاری به دلیل این است که گاوها زمان حمله با شاخ خود به سمت بالا ضربه می‌زنند و خریداران که با ایجاد تقاضا باعث بالا رفتن قیمت می‌شوند به این عنوان تشبیه شده‌اند . در طرف دیگر خرس‌ها قرار دارند که در مبارزات خود با پنجه حمله کرده و به سمت پایین ضربه وارد می‌کنند و معامله‌گرانی را که با عرضه یک ارز باعث کاهش قیمت آن می‌شوند به این عنوان تشبیه کرده‌اند.
- این بازار یک بازار دو سویه است که شما هم از خرید می‌توانید سود ببرید و هم از فروش ؛ در واقع ساختار نسبتا پیچیده دارد ، درک آن نیازمند مطالعه منابع مرتبط می‌باشد.
لینک منبع : Investopedia.com
مترجم : سعید مرادیان
